
Podstawowy zakres teoretyczny
Excel umożliwia tworzenie dokumentów w postaci tabel, w których można umieszczać dane i zlecać programowi wykonanie skomplikowanych i żmudnych obliczeń.
Dane i wyniki można prezentować w postaci kolorowych wykresów.
Dokumentem programu Excel jest Arkusz.
Standardowo w dokumencie widoczne są trzy arkusze, które składają się na tzw. skoroszyt (ale arkuszy w skoroszycie może być od 1 do 255).
Budowa arkusza kalkulacyjnego.
Dokument tworzony za pomocą arkusza kalkulacyjnego ma postać tabeli składającej się z opisanych literami kolumn i numerowanych wierszy.
Miejsce przecięcia kolumny i wiersza (czyli pojedyncze pole tabeli) to komórka.
Każda komórka ma jednoznacznie określony adres. Jest to nazwa kolumny i numer wiersza, np.: A7, C12, BG32, H137.
Kilka komórek tworzy tzw. zakres. Adresy zakresów tworzy się oddzielając adresy skrajnych komórek znakiem ":".
Do komórki arkusza można wpisać: liczbę, datę, tekst (nawet wielozdaniowy), wzór w arkuszu nazywany formułą.
Formuły buduje się stosując standardowe zasady tworzenia wyrażeń matematycznych. W formułach nie używa się liczb, tylko adresów komórek.
Wpisywanie formuły do komórki należy poprzedzić znakiem"=", np.: =A2+B2; =(D7+E7)/F7; =C5/D5*M5.
Operatory: mnożenie - *
dzielenie -/
potęgowanie - ^
Najważniejszą własnością arkusza kalkulacyjnego jest automatyczne przeliczanie formuł po każdorazowej zmianie danych w komórkach do których się odwołują.
Autowypełnienie to automatyczne wypełnienie komórek danymi na podstawie podanego wzoru.
Izabela Warchoł