Podstawowe pojęcia

OPROGRAMOWANIE UŻYTKOWE.
Oprogramowanie użytkowe nosi cechy oprogramowania aplikacyjnego lub też zastosowaniowego. Jego zadaniem jest bezpośrednia realizacja polecenia sformułowanego przez użytkownika. W odróżnieniu od oprogramowania systemowego, oprogramowanie użytkowe tworzone jest przez użytkownika (tzw. software - house), które tworzy on jako oprogramowanie o przeznaczeniu typowym dla większej grupy potencjalnych użytkowników. Programy te są zakupywane lub dzierżawione przez poszczególnych użytkowników na określonych warunkach, takich jak: dostarczenie dokumentacji, szkolenie personelu użytkownika, konsultacje, dostarczanie nowych udoskonalonych wersji systemu.
Zestaw programów zastosowalnych tworzy często tzw. pakiet, który stosuje się przy rozwiązywaniu problemów określonego typu. Popularność i powszechność stosowania komputerów personalnych wynika między innymi z faktu , że użytkownik może się posługiwać stosunkowo tanim i ogólnie dostępnym oprogramowaniem użytkowym. Posługiwanie się tym oprogramowaniem nie wymaga znajomości języka programowania, a jedynie poznania zasad używania prostych instrukcji. Oczywiście przy bardziej złożonych programach sytuacja jest bardziej skomplikowana, ale stosowane programy wspomagające powodują, że użytkownik jest prowadzony przez system „za rękę". Takie podejście do użytkownika spowodowało, że oprogramowanie to często nazywane jest oprogramowaniem przyjaznym.
W ramach oprogramowania użytkowego wyróżnia się duże dwie ich klasy, a mianowicie:
Oprogramowanie własne
, które opracowywane jest bezpośrednio przez użytkownika, lub na jego zlecenie. Zadaniem takiego oprogramowania jest bezpośrednie zaspokojenie konkretnych potrzeb indywidualnego klienta. Zastosowanie tego typu oprogramowania przez innych użytkowników powoduje trudności i wymaga poniesienia dodatkowych kosztów na jego adaptację.
Oprogramowanie biblioteczne, niekiedy i nie najszczęśliwiej zwane typowym, tworzone jest z przeznaczeniem dla różnych użytkowników. Ma ono ogólny charakter, a jego użytkownikami, jak w przypadku MS Office, są miliony klientów. Produkowane jest przez wyspecjalizowane komercyjne firmy.
Oprogramowanie można też sklasyfikować biorąc za podstawę kryterium wielkości komputerów. Istnieje bowiem oprogramowanie, które może być realizowane na dużych i średnich komputerach oraz komputerach personalnych. Wiele pakietów projektuje się z myślą o dużych i personalnych komputerach. Dla tych drugich istnieją pewne pakiety o ograniczonych funkcjach.
Inna klasyfikacja bierze z kolei za punkt wyjścia użytkownika i jego zadania. Będą to więc oprogramowania dla przedsiębiorstw, szkolnictwa, administracji i inne. Oprogramowanie można też analizować według podstawowych celów, któremu ma służyć, np. wspomaganie transakcji, tzw. systemy transakcyjne, systemy informowania kierownictwa, systemy wspomagania decyzji, systemy ekspertowe, systemy wspomagania procesu projektowego.
Nie roszcząc sobie pretensji do całościowej prezentacji (jest to niemożliwe ze względu na ograniczenie objętości tej pracy) przedstawione tu zostaną tylko podstawowe informacje o pakietach przydatnych użytkownikowi, w tym:
• systemy Wspomagania Pracy Biurowej (edytory, arkusze kalkulacyjne),
• programy graficzne,
• systemy Zarządzania Bazą Danych.
Te dwa ostatnie są podstawą bardzo dużej ilości różnorodnych zastosowań.

Grafika komputerowa Programy graficzne tworzące wykresy korzystają z danych zapisanych w postaci szeregów lub tablic. Dane te mogą być zapisane w innych programach (np. arkuszach kalkulacyjnych) i pakiet graficzny importuje je do siebie.
Dla wykreślenia obrazu graficznego, użytkownik może korzystać z całego szeregu narzędzi i ułatwień. Przykładowo użytkownik może tworzyć własne rysunki, korzystając z gotowej bazy własnych czy firmowych elementów, np. można na każdym slajdzie przedstawić logo firmy.
Również do popularnych narzędzi wspomagających należą:
• pędzel o zmiennej wielkości i kształtujący rysunek w sposób najbardziej pożyteczny,
• rozpylacz farby, który powoduje, że w miejscach jego użycia malowane powierzchnie mają bardziej intensywne barwy.
• gumka, która wyciera nieudane rysunki lub ich elementy,
• zestaw standardów typu linie o dowolnej grubości, koła, elipsy, kwadraty, prostokąty, trójkąty, które pomocne są przy wykorzystaniu różnego typu schematów.
Specjalistyczne zestawy rysunków i elementów zawarte są w oprogramowaniu wspomagającym pracę inżynierów i konstruktorów. Oprogramowanie nosi nazwę pakietów CAD/CAM czyli Computer Aided Design (Komputerowe wspomaganie projektowania) i Computer Aided Manafacture (Komputerowe wspomaganie produkcji). Oprogramowanie typu CAE (Computer Aided Enginering) czyli komputerowe wspomaganie konstruowania, umożliwiają dodatkowo planowanie produkcji i analizę kosztów.
Oprogramowanie graficzne można podzielić według następujących kryteriów.
1. Specyfika rodzaju pracy:
a) Grafika wektorowa - opiera się na matematycznym opisie punktów, linii i kolorów. Umożliwia to skalowanie elementów rysunku bez ich utraty, precyzję, kontrolę nad fragmentami grafiki. Programy zachowują najwyższą jakość rysunku, pamiętają przykładowo współrzędne początku i końca kreślonej linii, dla okręgu zaś grubość linii, środek i promień. Cechy te pozwalają na osiągnięcie gładkich krawędzi i pożądanego wyglądu powiększanych, przesuwanych i drukowanych obiektów. Do oprogramowania posługującego się grafiką wektorową należą m.in.. CHARISMA, CORELDRAW, WINDOWS-DRAW.
b) Grafika rastrowa - polega na tym, że rysunek jest traktowany jako płaszczyzna wypełniona wieloma punktami, tzw. mapa bitowa. Im tych punktów na jednostkę powierzchni jest więcej tym jakość rysunku jest lepsza. Słabością oprogramowania jest to, że takie operacje jak przesuwanie, powiększanie, zniekształcają obiekt na ekranie monitora i wydruku. Dzieje się tak, ponieważ program wykonuje zadane funkcje pojedynczo na każdym punkcie. Przedstawicielem tej klasy oprogramowania jest program PHOTO MAGIC.
c) Grafika prezentacyjna - wykorzystuje zarówno technikę wektorową, jak i rastrową. Jest to najbardziej rozwojowa technika grafiki komputerowej i służy do wirtualizacji danych używanych dla opracowania materiałów szkoleniowych raportów i analiz.